คติสอนใจ [พ่อเแม่เคยสอนไว้ตอนเด็กๆๆ]

มีไปทำไม ?
มีพระไตรปิฎกอยู่เต็มตู้แต่ไม่เคยเปิดออกมาศึกษาเลย
มีไปทำไม ?
มีพี่น้องนับสิบคนแต่แตกสามัคคีกันทุกคน
มีไปทำไม ?
มีตาอยู่สองข้างแต่ไม่เคยมองหาสิ่งดีๆๆเลย
มีไปทำไม ?
มีบ้านใหญ่โตเหมือนกับวังแต่อยู่กันแค่สี่คนพ่อแม่ลูก
มีไปทำไม ?
มีนาฬิกาแสนแพงแต่ไม่เคยทำอะไรตรงเวลา
มีไปทำไม ?
มี ส.ส. อยู่เต็มสภาแต่มาประชุมไม่เคยครบเลย
มีไปทำไม ?
มีภรรยาที่แสนดีแต่ไม่เคยแบ่งเวลาให้เธอเลย
มีไปทำไม ?
มีวัดอยู่แทบทุกหมู่บ้านแต่ศีลธะรมของสังคมแย่ลงทุกวัน
มีไปทำไม ?
มีมือเท้าสมบูรณ์แต่ไม่เคยลงแรงทำอะไรเลย
มีไปทำไม ?
มีเท้าอยู่สองข้างแต่ไม่เคยเดินเข้าหาโอกาสเลย
มีไปทำไม ?
มีรถนับสิบคันแต่ใช้จริงๆๆแต่คันเดียว
มีไปทำไม ?
มีเวลาอยู่บนโลกไม่ถึงร้อยปีแต่กลับแบ่งเวลาไปริษยาคนอื่น
มีไปทำไม ?
มีพ่อแม่อยู่ที่บ้านแต่ไม่เคยปรนบัติท่านเลย
มีไปทำไม ?
มีลูกที่แสนน่ารักแต่ไม่เคยโอบกอดลูกเลย
มีไปทำไม ?
มีรองเท้าเป้นพันคู้แต่ใส่จริงวันละคู้
มีไปทำไม ?
มีหูอยู่สองข้างแต่ไม่เคยฟังธรรมเลย
มีไปทำไม ?
มีปัญญาอยู่กับตัวแต่ใช้อารมณ์เป็นใหญ่

ก็อยู่ที่แต่ละคนที่จะเลือกนำคติเหล่านี้มาใช้หรือว่าเพียงแค่ฟังแล้วปล่อยให้มันผ่านไปอย่างไร้ความหมาย?